ပညာရွိေသာမင္းတစ္ပါး

အဘိရာဇာမည္ေသာမင္းတစ္ပါးရွိေလ၏။ ထိုမင္းသည္သာကီ၀င္ မင္းမ်ဳိးမင္းႏြယ္မွျဖစ္ေလသည္။မဇိၨဳမ ေဒ သ မွ စစ္ေရးအရဗိုလ္ပါအလံုးအရင္းႏွင့္ ထြက္ခြာလာေလသည္။ တေကာင္းသင္းေတြးျပည္ကို တည္ ေထာင္ ၍စိုးစံအုပ္ခ်ဳပ္ေနေလသည္။

ထိုမင္း၌ သားေတာ္ႏွစ္ပါးျဖစ္ထြန္းခ့ဲေလ၏။ ကံရာဇာႀကီးႏွင့္ကံရာဇာငယ္ဟူ၍အမည္ရွိေလ၏။ ခမည္းေတာ္ မင္း နတ္ရြာစံေလေသာ္ ထိုမင္းသားႏွစ္ပါးတို႔က်န္ရစ္ခ့ဲေလ၏။ ထိုမင္းသားတို႔သည္ ခမည္းေတာ္၏စည္း စိမ္ ကို ဆက္ခံရန္အျငင္းပြားခ့ဲၾကေလ၏။

“သူရထိုက္-ငါရထိုက္”ႏွင့္ မသင့္မတင့္ရွိၾကေလေသာ္ အသင္းအပင္းတို႔ ႏွစ္ဖြဲ႔ကြဲၾကေလ၏။ သူ႔ဘက္ ကိုယ့္ ဘက္အခ်င္းခ်င္းအလုအယက္ျဖစ္ၾကလ်က္ သတ္အံ့ေသာ အစီရင္ကိုျပဳခ့ဲၾကေလ၏။ ထိုအခါပညာရွိတို႔သည္ စိုးရိမ္ျခင္းႀကီးစြာ ျဖစ္ခ့ဲၾကရေလသည္။

ထို႔ေနာက္မင္းသားႏွစ္ပါးတို႔အား ေတာင္းပန္ၾကေလ၏။
“အရွင့္သားတို႔ နန္းလုၾကျခင္းျဖင့္ စစ္မက္ျပဳၾကလွ်င္ ျပည္သူတို႔ ဆံုးရွံဳးပ်က္စီးၾကရာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အရွင္ ႏွစ္ပါးသည္ ကုသိုလ္စစ္ထိုး၍ ေအာင္ျမင္ သူက မင္းျပဳေတာ္မူၾကပါ” ဟုေလွ်ာက္တင္ၾကေလ၏။မင္းသားတို႔ က… “အသို႔လွ်င္ ကုသိုလ္စစ္ျပဳရအံ့နည္း” ဟုေမးၾကေလ၏။

ထိုအခါ…“အရွင္သားႏွစ္ပါးသည္ အလွဴႀကီးေပးၾကကုန္၊အလွဴႀကီးအတြက္ တစ္ေယာက္ တစ္ေဆာင္က်စီ မ႑ပ္ႀကီးေဆာက္လုပ္ ေတာ္မူပါ။ တစ္ညဥ့္ အတြင္းၿပီးႏိူင္ေသာသူသည္ ျပည္စည္းစိမ္ကိုယူေတာ္မူပါ” ဟု ေလွ်ာက္တင္ေျပာဆိုၾကေလ၏။

ထိုအစီအမံအတိုင္း မင္းသားႏွစ္ပါးလည္း လက္ခံၾကေလ၏။ထို႔ေနာက္ေတာင္တစ္လံုးကို မ႑ပ္တစ္ေဆာင္ စီေဆာက္လုပ္ၾကေလ၏။ မင္းသားအႀကီး ကား ပညာျဖင့္ပညာျဖင့္ မဆင္ျခင္ဘဲႀကီးစြာေသာ သစ္ျဖင့္လုပ္ ေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ညတြင္းခ်င္းမၿပီးစီးႏိူင္ဘဲ ရွိခ့ဲရေလသည္။ မင္းသားငယ္မူ သိမ္ေမြ႔ နက္နဲေသာပညာျဖင့္ အျမန္ၿပီးစီးရန္ လုပ္ေလ၏။ၿပီးလွ်င္ အေပၚ၌ ပုဆိုးလႊမ္းကာ ထံုးျဖဴမံေလ၏။

နံနက္မိုးေသာက္ေသာ္လည္း မင္းသားငယ္၏ မ႑ပ္မွာ ေဖြးေဖြးျဖဴလက္ ေတြ႔ျမင္ရေလ၏။ ထိုအခါ ေနာင္ ေတာ္က…“ငါ့ညီကား ဘုန္းပညာႏွင့္ ျပည့္စံုသည္” ဟုလက္ခ်၍ အရွံဳးခံသြားေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ညီငယ္ သည္ အႏိူင္ရလ်က္ ထီးနန္းကို အပ္ႏွံခံခ့ဲရေလ၏။ ေနာင္ေတာ္ႀကီးသည္ မိမိရဲမက္ဗိုလ္ပါတို႔ျဖင့္ ထိုေနရာမွ ထြက္ခြာခ့ဲေလ၏။ ထိုအခါ ျပည္သူျပည္သားတို႔လည္း ေအးခ်မ္းသာယာစြာ ျဖစ္ခ့ဲရေလသတည္း။

                                                                                                                                အရွင္စကိၠႏၵ(ရခိုင္တံခြန္ပံုျပင္မ်ား)

(ရခိုင္ေရွးထံုးရာဇ၀င္မွ)